60. Holmes Chapel |Sophie

Umówiłam się z Lou w parku, tam gdzie zawsze zresztą. Wieczorem mieliśmy z Harrym jechać do jego rodziny. Chciałam się pożegnać z Louisem, ale dopiero teraz miałam na to czas. Wcześniej pakowałam swoje rzeczy. Już z daleka dostrzegłam bruneta czekającego na mnie. Szybkim krokiem do niego doszłam. Uśmiechnęłam się do niego.

- Hej Lou!- przywitałam go ciepłym głosem.

- Cześć!- uśmiechnął się.

- Dzisiaj wyjeżdżamy z Hazzą. Przyszłam się z tobą pożegnać. W końcu to nasze ostatnie spotkanie w tym roku.- zachichotałam.- Mam coś dla ciebie. Masz urodziny i na dodatek są święta.- włożyłam rękę do kieszeni kurtki i wyciągnęłam z niej dwa małe przedmioty. Podeszłam jeszcze bliżej bruneta. Dzieliło nas tylko kilka centymetrów. Otwarłam dłoń ukazując dwie bransoletki. Dałam jedną Louisowi, a drugą zatrzymałam dla siebie.- Może to tylko głupia bransoletka, ale zawsze będziesz o mnie pamiętał.- Lou wyszczerzył się w szeroki uśmiech.- Jedna twoja druga moja. Wszystkiego najlepszego, Lou.- przytuliłam chłopaka co on szybko odwzajemnił.

- Dziękuje.- szepnął.- Czy byś chciała czy nie i tak bym o tobie pamiętał.-odsunęłam się od chłopaka i włożyłam swoją bransoletkę na nadgarstek, brunet zrobił to samo.

- Przyjaciele na zawsze.- powiedziałam patrząc na bransoletkę.

- Na zawsze.- powtórzył Tomlinson. Podniosłam wzroki spojrzałam na błękitne oczy Louisa. Jego tęczówki wpatrywały się w moje. Kiedyś tak cholernie go kochałam. Wtedy oddałabym wszystko by z nim być. Patrzeć na jego piękną twarz, czuć jego zapach czy obecność. Po tym jak Lou mnie zranił nie ufałam mu jak dawniej. To uczucie które nas łączyło pękło jak bańka mydlana. Na jego miejsce pojawił się zielonooki brunet bez którego nie wyobrażałam sobie życia. Lou był dla mnie tylko i wyłącznie najlepszym przyjacielem. Dawne uczucia wyparowały i pojawiły się nowe.

- Sophie naprawdę wolisz spędzić święta ze swoim chłopakiem?- spytał mój brat. Spojrzałam na niego. Ciężko westchnęłam, a następnie pokiwałam głową.

- Tak! On jest częścią mnie. Nie wyobrażam sobie świąt bez niego. Wy i tak jedziecie do babci. Kristy wyjechała, więc nie miałby kto odwalić za was całą świąteczną pracę.- skrzywiłam się.-Poza tym jestem dorosła. Chce sama decydować o swoim życiu, a Harry należy do jego większej części.

- Skoro tak wolisz.- kiwnęłam głową.

- Nie martw się nie będzie dużej różnicy bez mojej osoby.- zachichotałam.

- Pewnie nawet nikt nie zauważy że cię nie ma.- szturchnęłam brata.

- Dzięki!- nadal się śmiałam. Nastała pomiędzy nami chwila ciszy.

- Kochasz go? On jest właściwie wart twoich uczuć?- spytał marszcząc czoło. Uśmiechnęłam się.

- Kocham go i jest wart moich uczuć. Przy nim chciałabym spędzić całe swoje życie. Czuje że Harry to ten jedyny. Czasami jest zazdrosny, ale mnie kocha.- poczułam motylki w brzuchu na myśl o loczku. Brunet pokiwał głową na znak że rozumie.

*Holmes Chapel*

*24 grudzień*

Bardzo dużo rozmawiałam z Gemma. To naprawdę cudowna dziewczyna.

Oboje z Harrym są do siebie bardzo podobni. Tak jak mówił Hazz, szybko złapałam kontakt z jego siostrą.

- Zrobię wam zdjęcie. Ślicznie razem wyglądacie.- Gemma wzięła aparat i zrobiła kilka zdjęć mi i loczkowi. Rodzina Harryego przyjęła mnie bardzo ciepło. Mama Stylesa jest cudowną kobietą, zresztą jego ojczym również. Gemma usiadła na sofie i zaczęła rozmawiać ze swoim bratem. Korzystając z okazji poszłam do kuchni. Była tam mama loczka.

- Pomóc pani?- spytałam. Kobieta obróciła się i na mnie spojrzała. Na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech.

- Poradzę sobie.- zapewniła mnie. Ja jednak nie odpuściłam i podeszłam do blatu gdzie właśnie stała kobieta.

- To co mam robić?- zachichotałam. Pani Styles pokręciła głową.

- Usiądź.- wykonałam jej polecanie i usiadłam na krześle przy stole.- Twoi rodzice nie mieli nic przeciwko temu, że nie spędzisz z nimi świąt?- spytała.

- Dlaczego? Przecież nie znasz tego chłopaka i jego rodziny! Oni są dla ciebie ważniejsi od nas?- spytała moja mama. Wzruszyłam ramionami.

- Mam prawo decydować z kim spędzę święta.- odpowiedziałam obojętnym głosem. Moja rodzicielka westchnęła, po czym obróciła się do mnie plecami.

- Co ludzie powiedzą?- spytała.- Zamiast spędzać święta w gronie rodziny wolisz…- nie dokończyła, bo jej przerwałam.

- Nie interesuje mnie co ludzie powiedzą. Skoro tak bardzo cię to boli to już nie moja wina.- obróciłam się na pięcie i opuściłam jej pokój. Nie ma sensu dalej kontynuować naszej bezsensownej rozmowy.

- Um… Nie…- skłamałam. Mama Harryego obróciła głowę i uniosła jedną brew.

- Na pewno?

- Hmm… Naprawdę nie chce pani słuchać o moich problemach rodzinnych.- delikatnie się uśmiechnęłam.

- Chętnie posłucham. Czasami dobrze jest się komuś zwierzyć.- nie byłam pewna czy chce jej o wszystkim opowiadać, ale może miała racje.

- Cóż… Moi rodzice przejmują się tylko i wyłącznie tym co powiedzą o nich ludzie. Nie biorą pod uwagę tego co zrobili sami. Potrafią się tylko czepiać mnie i mówić co mam robić.- skrzywiłam się.- Zazdroszczę Harremu tego że ma normalną rodzinę.- w tym samym momencie do kuchni wszedł Harry i Gemma.

- Widzę że poznajesz bliżej swoją przyszłą synową?- Hazz szeroko się uśmiechnął ukazując dołeczki. Rodzicielka Harryego wzięła do ręki drewnianą łyżkę i zaczęła mu grozić, co bardzo śmiesznie wyglądało.

- Oboje jesteście jeszcze za młodzi na ślub.- kobieta machała przed loczkiem łyżką.- Harry, najpierw sam dorośnij, dopiero zakładaj rodzinę.- brunet głupio się uśmiechnął.

- Ja się łyżek nie boje, mamo. Nie jestem Liamem.- zachichotałam.- Poza tym przestań mi buntować Sophie.- chłopak podszedł do mnie i mnie pocałował. Uśmiechnęłam się widząc jego śliczny uśmiech.

- Nie martw się i tak w każdej chwili bym za ciebie wyszła.- szepnęłam co spowodowało ogromny uśmiech na twarzy bruneta.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

To mój ostatni rozdział. Mam nadzieje że będziecie miło wspominać tego bloga.

Zapraszam też na naszego nowego. :3 

http://dark-story-with-one-direction.blogspot.com

Kocham was, Nika xx